حقیقت...

حقیقتا دیگه برام مهم نیست که احساسمو بدونن.

باید در طی این سال ها میفهمیدن...

حالا که نفهمیدم خب به درک! من که دیگه کاری ازم بر نمیاد!

حالا من هدف و آرزو هایی دارم که باید بهشون برسم.

اگه من اولویت اولشون نیستم پس دیگه چیزی برای تغییر وجود نداره.

من و هدف ها و آرزوهام برای زندگیم کافی ایم. هرچند بودن اوان زندگی رو قشنگتر میکنه...

حالا باید نهایت تلاشمو بکنم و پیش برم و برسم به آرزوهام...

راستش ذهنم پر از هدف ها آرزوهامه...چرا باید فضای این ارزوها رو حرومه چیزای بی ارزش کنم؟

باید بذارم روابط همینطوری که هستن پیش برن و هرجا اذیت شدم، فقط کنار بکشم . کنار بیام.

پنجشنبه ی آروم من...